ആ കാലഘട്ടത്തിലെ മനുഷ്യന്‍റെ ആവശ്യങ്ങൾക്കനുസൃതമായ പ്രവൃത്തിയാണ് യേശു ചെയ്തത്. മാനവരാശിയെ വീണ്ടെടുക്കുക, അവരുടെ പാപങ്ങളെ ക്ഷമിക്കുക എന്നതായിരുന്നു അവിടുത്തെ ദൗത്യം. അതിനാൽ അവിടുത്തെ സ്വഭാവം പൂർണമായും എളിമയുള്ളതായിരുന്നു, ക്ഷമയും സ്നേഹവും ഭക്തിയും സഹനശീലവും കരുണയും മറ്റുള്ളവരോട് സ്നേഹാർദ്രതയും ഉള്ളതായിരുന്നു. അവിടുന്ന് സമൃദ്ധമായ കൃപയും അനുഗ്രഹങ്ങളും മാനവരാശിക്ക് കൊണ്ടുവന്നു നൽകി; ജനങ്ങൾക്ക് അനുഭവിക്കാൻ സാധ്യമായവ എല്ലാം അവരുടെ ആസ്വാദനത്തിനായി അവിടുന്നു നൽകി—സമാധാനവും സന്തോഷവും; അവിടുത്തെ സഹിഷ്ണുതയും സ്നേഹവും; മറ്റുള്ളവരോടുള്ള അവിടുത്തെ കരുണയും സ്നേഹാർദ്രതയും. ആ കാലഘട്ടത്തിൽ, ആ ജനതയ്ക്ക് നൽകപ്പെട്ട ആസ്വാദ്യകരമായ കാര്യങ്ങളുടെ സമൃദ്ധി—അവരുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ അനുഭവപ്പെട്ട സമാധാനവും സുരക്ഷിതത്വവും; അന്തരാത്മാവിൽ അവർ അനുഭവിച്ച ആശ്വാസവും; പിന്നെ, രക്ഷകനായ യേശുവിലുള്ള അവരുടെ ആശ്രയത്വവും—അവർ ജീവിച്ചിരുന്ന യുഗത്തിലുടനീളം അവരോടൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു. കൃപായുഗത്തിൽ മാനവരാശി സാത്താനാൽ മുന്നേതന്നെ കളങ്കിതരായിരുന്നു. അതിനാൽ, സകലമനുഷ്യരെയും വീണ്ടെടുക്കുക എന്ന പ്രവൃത്തി സഫലമാകാനായി സമൃദ്ധമായ കൃപയും അനന്തമായ സഹനശക്തി, ക്ഷമ എന്നിവയും ആവശ്യമായിരുന്നു. അതിനെക്കാളുപരി, ഒരു ഫലം ഉണ്ടാകുന്നതിന്, മാനവരാശിയുടെ പാപങ്ങൾക്ക് പ്രായശ്ചിത്തമാകാൻ പര്യാപ്തമായ ഒരു അർപ്പണവും ആവശ്യമായിരുന്നു. കൃപായുഗത്തിൽ മാനവരാശി ദർശിച്ചത് മാനവരാശിയുടെ പാപങ്ങളുടെ പ്രായശ്ചിത്തത്തിനുള്ള എന്‍റെ കേവലമൊരു അർപ്പണം ആയിരുന്നു: യേശു. ദൈവം കാരുണ്യവാനും സഹനശീലനും ആയിരിക്കുമെന്നാണ് അവരാകെ അറിഞ്ഞിരുന്നത്; യേശുവിന്‍റെ കരുണയും സ്നേഹാർദ്രതയുമാണ് അവരാകെ കണ്ടിരുന്നത്. അത് അവർ കൃപായുഗത്തിൽ ജനിച്ചതുകൊണ്ടു മാത്രമായിരുന്നു. അതിനാൽ, അവർ വീണ്ടെടുക്കപ്പെടുന്നതിനു മുമ്പ്, അതിൽനിന്നും ഗുണം നേടേണ്ടതിനായി, യേശു അവരിൽ ചൊരിഞ്ഞ നിരവധി തരം കൃപകൾ അവർ അനുഭവിക്കേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു. ഇപ്രകാരം, കൃപകൾ അനുഭവിക്കുന്നതിലൂടെ അവരെ അവരുടെ പാപങ്ങളിൽനിന്നും മോചിപ്പിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നു. മാത്രമല്ല, യേശുവിന്‍റെ സഹനശീലവും ക്ഷമയും അനുഭവിക്കുകവഴി വീണ്ടെടുക്കപ്പെടാനുള്ള അവസരവും ഉണ്ടായിരുന്നു. യേശുവിന്‍റെ സഹനശീലത്താലും ക്ഷമയാലും മാത്രമാണ് പാപമോചനം നേടാനും യേശു ചൊരിയുന്ന കൃപ അനുഭവിക്കാനുമുള്ള അവകാശം അവർ നേടിയത്. യേശു ഇങ്ങനെ പറയുകയും ചെയ്തല്ലോ: ഞാൻ നീതിമാന്മാരെയല്ല, പാപികളെ വീണ്ടെടുക്കാനാണ് വന്നിട്ടുള്ളത്; പാപികൾക്ക് അവരുടെ പാപങ്ങളിൽനിന്ന് മോചനമനുവദിക്കാനാണ് വന്നിട്ടുള്ളത്. ജഡശരീരം ധരിച്ചപ്പോൾ യേശു ന്യായവിധിയുടെയും ശാപത്തിന്‍റെയും മാനവരാശിയുടെ ലംഘനങ്ങളോടുള്ള അസഹിഷ്ണുതയുടേതുമായ ഒരു മനോഭാവമാണ് കൊണ്ടുവന്നിരുന്നതെങ്കിൽ മാനവരാശിക്ക് വീണ്ടെടുക്കപ്പെടാനുള്ള അവസരം ഒരിക്കലും ഉണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല; എക്കാലത്തേക്കുമായി പാപാവസ്ഥയിൽ കഴിഞ്ഞേനേ. അതങ്ങനെയായിരുന്നെങ്കിൽ ആറായിരം വർഷത്തെ പരിപാലനാപദ്ധതി നിയമയുഗത്തോടെ ഒടുങ്ങിയേനേ; മാത്രമല്ല, നിയമയുഗം ആറായിരം വർഷത്തേക്ക് നീട്ടപ്പെട്ടേനേ. അതുവഴി, മനുഷ്യന്‍റെ പാപങ്ങൾ കൂടുതൽ വർധിക്കുകയും കൂടുതൽ വഷളാകുകയും മാത്രമേ ചെയ്യുമായിരുന്നുള്ളൂ. കൂടാതെ, മനുഷ്യവംശത്തിന്‍റെ സൃഷ്ടി പാഴായിപ്പോകുകയും ചെയ്‌തേനേ. മനുഷ്യർക്ക് നിയമത്തിൻ കീഴിൽ യഹോവയെ സേവിക്കാൻ മാത്രമേ കഴിയുമായിരുന്നുള്ളൂ. പക്ഷേ, അവരുടെ പാപങ്ങൾ ആദ്യമായി സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട മനുഷ്യരുടെ പാപങ്ങളെക്കാൾ അധികമായേനേ. മാനവരാശിയുടെ പാപങ്ങൾ ക്ഷമിച്ചുകൊണ്ടും വേണ്ടത്ര കരുണയും സ്നേഹാർദ്രതയും കാണിച്ചുകൊണ്ടും യേശു അവരെ എത്രയധികം സ്നേഹിച്ചുവോ, അത്രയധികം യേശുവിനാൽ രക്ഷപ്രാപിക്കാൻ, വമ്പിച്ച വില കൊടുത്ത് യേശു വീണ്ടെടുത്ത നഷ്ടപ്പെട്ട കുഞ്ഞാടുകൾ എന്നു വിളിക്കപ്പെടാൻ മാനവരാശി അർഹത നേടി. ഈ പ്രവൃത്തിയിൽ തടസ്സമുണ്ടാക്കാൻ സാത്താന് കഴിഞ്ഞില്ല. കാരണം, സ്നേഹവതിയായ ഒരമ്മ തന്‍റെ പൈതലിനെ മാറിൽച്ചേർത്ത് പരിചരിക്കുന്നതുപോലെ യേശു തന്നെ അനുഗമിക്കുന്നവരെ പരിചരിച്ചു. അവിടുന്ന് അവരോട് കോപം വെച്ചുപുലർത്തുകയോ അവരെ നിന്ദിക്കുകയോ ചെയ്തില്ല; പ്രത്യുത, പൂർണമായും ആശ്വാസമരുളുകയാണു ചെയ്തത്. അവിടുന്ന് ഒരിക്കലും അവർക്കിടയിൽ രോഷാകുലനായി വർത്തിച്ചില്ല. പകരം, അവരുടെ പാപങ്ങളോട് സംയമനം കാണിക്കുകയും “മറ്റുള്ളവരോട് ഏഴ് എഴുപതു തവണ ക്ഷമിക്കുക” എന്നു പറയുവോളം അവരുടെ വിഡ്ഢിത്തരങ്ങളുടെയും അജ്ഞതയുടെയും നേർക്ക് കണ്ണടയ്ക്കുകയും ചെയ്തു. ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണ് മറ്റുള്ളവരുടെ ഹൃദയങ്ങൾ അവിടുത്തെ ഹൃദയത്താൽ പരിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടത്; അപ്രകാരം മാത്രമാണ്, അവിടുത്തെ ക്ഷമാപൂർണമായ ആത്മസംയമനത്തിലൂടെ ജനങ്ങൾക്ക് അവരുടെ പാപങ്ങൾക്കുള്ള ക്ഷമ ലഭിച്ചത്.

‘വചനം ജഡത്തിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു’ എന്നതിൽനിന്ന്